Hoe ben jij gekomen waar je nu staat in jouw carrière? Verliep deze weg zonder slag of stoot? Deze maand vertel ik je hoe ik één van mijn talenten (en passies) ontdekt heb. Laten we zeggen dat dit ‘semi-vrijwillig’ ging….

 

Groener dan gras

Ik was 21, vers van de hogeschool en zo groen als gras.

Net begonnen in mijn eerste baan als bedrijfsmaatschappelijk werker bij een arbo organisatie, besloot ik dat ik graag adviseur wilde worden. De senior adviseur binnen het team, Kees, wilde mij hierin wel begeleiden. ‘Wat een eer, dat ik over zijn schouder mag meekijken’ dacht ik toen. Nou; alleen meekijken was het niet, het werd meteen concreet… een sprong in het diepe.

Kees nam me mee naar een arbo-uurtje voor een groep fabrieksarbeiders. Het was hoogzomer. Een uurtje na werktijd, in een muf hok, waarin zij moesten luisteren naar een verhaal over veiligheid en gezondheid. Ik zag meteen, intrinsieke motivatie: nul komma nul.

 

Me and my big mouth

Na zijn presentatie vroeg hij me of ik het volgende uurtje, de week erna, voor mijn rekening zou willen nemen. “Ehm… Oké… ” Kees zijn voorstel was dat ik het alleen zou doen. Ik liet me niet kennen en zei meteen dat ik het zou doen. Waar ik ook gelijk weer spijt van had.

De volgende hele week hinkte ik op twee gedachten. Wat leek het gaaf om een uur over aangepast werk te praten met mensen van de werkvloer. Aan de andere kant: een groep doorgewinterde, voornamelijk mannelijke, rauwe arbeiders die liever naar huis wilden. Kon ik dat wel aan?

 

We zaten in hetzelfde (benauwde) schuitje

Trillend en bevend reed ik de week erna naar de klant. Woedend op mezelf. Waarom moest ik altijd met mijn kop boven dat maaiveld? Waarom kon ik niet tevreden zijn met wat ik al kende? Ik waande mezelf compleet in de nesten. Was dit begin ook meteen het einde van mijn carrière? Daar kwam ik dan, als 21 jarige beginner, met een goed voorbereid verhaal, dat wel. Ik trilde over mijn hele lijf. Het deed letterlijk zeer.

Het was een stralende zomerdag. Aangekomen in dat muffe hok, vermande ik mezelf. Een glimlach op en gaan dacht ik. Ik begon met een vraag: “Balen jullie er ook zo van dat we het komende uur in dit hok moeten doorbrengen?” Instemmend gehum en geknik. Toen ik dit eenmaal had durven te zeggen, voegde ik er meteen maar aan toe dat dit de eerste keer was dat ik dit deed en hoopte dat we er met elkaar het beste van konden maken. De mannen keken me glimlachend aan en er werd instemmend gemompeld.

Deden ze dat uit medelijden? Geen idee, maar het pact was gesloten. We zaten in hetzelfde (benauwde) schuitje.

 

De richting van mijn carrière was geboren

75 Minuten later verlieten we allemaal de ruimte. Zij lopend. Ik zwevend, met rode wangen van de warmte, inspanning…. en opluchting.

Wat een gave ervaring en wat was ik blij dat ik mijn hoofd boven het maaiveld uit had gestoken! Nu wist ik dat ik het geweldig vond om voor een groep te staan. Het begin van mijn loopbaan als trainer is hier begonnen.

 

Trainer en adviseur

Hoe anders zou mijn leven zijn gelopen als ik Kees gedurende de week had gezegd dat ik tóch nog graag een keer mee zou willen kijken? Of dat ik me had afgemeld op de dag zelf? Deze eerste keer heeft me meteen de belangrijkste les geleerd: ook voor een groep zijn eerlijkheid en jezelf blijven je beste raadgevers. Door aan te geven dat ik het spannend vond kreeg ik het voordeel van de twijfel, werd de lat minder hoog gelegd. Ze wilden me zelfs helpen!

Heb jij ooit iets gedaan in je carriere wat je heel spannend vond, maar toch deed? Hoe heeft dat jouw loopbaan bepaald?

Laat jouw reactie hieronder achter.